DE FOHRMANN


Vör mi de beid Peer. Se zuckelden heel sachtjes vör mi hen. Ik seeg blot de Rüggen mit de Tögels ut Leer up un daal gahn. Of un to hör ik de Leerrehmen up-klappen. Un daarbi is blot en „Pss“ ut sien spitzde Lippen to hören.
Ik keek hum so van d’ Siet an. Tegen de Sünn harr he en Hood up. Um beid Sieden over sien Mund wuss en swartgraue Baart, de man to de Tied woll ‚Kaiser-Wilhelm-Baart’ nömen de. Disse harr an d’ Bovenkant unner de Nös en brune Kloer. De kwamm seker van de Slaatjes of van sien Piep. De Baart gung ohn Overgang in dat Haar – na d’ Art van ‚Hindenbörg’ körthollen – unner de Hood över. Mennigmaal kunn ik en paar graue Haar sehn. Man wo old he weer kunn ik neet seggen.
He harr mi bi de Post in Nörden mit up sien ‚Buck’ nomen. Vader harr dat al mit hum beproot’d. Ik kweem van Huus un wull in Ferjen na Oma un Opa. He hett mi sehn, see: „Sett di hen“, un do gung dat los.
Wi weern nu up de Landstraat in de Krummhörn, dat lesde End van Oostfreesland. De Bomen stunnen as en Allee. Ulmen, so wiet, as man kieken kunn. De Wind weihde sachtjes ut Noord. Man dat de ok woll starker weihen kunn, seeg man an de Bomen: Se harr’n all en Schöt van Noordwest na Südoost.
De Raden van de Wagen rappelden over de blaue Klinkers, ut de disse Straten to de Tied makt weern. Wi seten in’d Schuul van dat Wagendack. Over de Wagen weer en Plan trucken, de ok over de ‚Buck’ gung.
Achtern in d’Wagen harr he all Soorten van Waren för de Koopladens in de Dörpen. Dat hett he alltied – ik glöv dönnerdags – van Nörden för de Kooplüe in disse Dörpen haalt. Mi hett he woll blot mitnomen, um dat dat för hum en poor Groschens mehr broch-de. Un dat kunn he seker good bruken, daarmit he sien Lü sattkriegen de.
Ik harr sien Wagen al’n paar Jahr sehn un mi denn alltied vörstellt, wo dat daar woll in utsehn much. Un nu seet ik daar, waar ik van drömt harr. De Wagen weer nett so, as so’n Wagen, de Karl May in d’ ‚Wilde Westen’ bi ‚Winnetou’ beschreven hett. Ik föhl mi al rein as en van de Lü ut disse Boken.
Man ok de Wagens van de Sinti – to de Tied nöm-ten wi hör noch Zigeuner – hebben haast so utsehn. De harrn blot achtern meest en lüttjen Döör. Un daar seten de dree of veer, fief Kinner van hör in. Se weern heel anners antrucken as wi. De Jungs haarn lange Büxen an. Un lange geblömde Kleer drogen de Wichter. Un all harrn dunkel Ogen un swarte Haar.
Mennigmaal stellden se hör Wagen vörn an de Straat van ‘t Dörp of un leten de Peer daar an d’ Kant freten. Annern Dag trucken se dann wieder.
In de Tüskentied gungen de Kinner dör dat Dörp un wullen lüttje Doken, Schnörbanden, Neihkram of sükse Saken för ‘n paar Pennings verkopen.
Dat gung mi all dör de Kopp, as ik mit ‚hum’ in si-en Peerwagen – mien Dröm – na Oma henfohr.
Mittmaal weer ok al de ‚Handwieser’ na dat lüttje Dörp to sehn. Un ok de holten Brügg over de Deep harr ik al in d’ Oog. Daar vör an d’ Straat bi de Börg, waar de Störk sien Nüst harr, stunn Oma ok alltied, wenn se mi ofhalen de.
As de Fohrmann sien „Prrr“ se, langde he mi de Taske, de achter de ‚Buck’ stunn, to un see: „So, Oma, hier hesst hum. Ik lever hum heel un gesund bi di of. Seeg to, dat ‘t so blifft.“
As ik mi bi hum bedanken wull, rullde de Wagen al weer wieder.
Ik weet neet genau, of de Fohrmann woll d’r ach-ter komen is, dat disse Fahrt dat moiste Beleven van mien heele Ferjen wesst is …